Słowackiemu

Jakże miło być, a nie być

Ciszą zdawać się każdemu

Kto melodię moją słyszał

Być zamkniętą głuchą celą

Co jak oczy nocą śnione

Za mgłą śni, ale przed Bogiem

Czystą kartką jest

I pióra na swój los nie waży podnieść

Jak inaczej wiedzieć inną

Prawdę niż powszechnie znana

Jak to błogo nic nie mówić

Czekać aż wyjawi sama

Co chce mówić człowiekowi

Czysta, lotna, nieprzebrana

Płocha, zgubić może łatwo

Drogę do swojego pana.

Mnie tu nie ma

Prawdy szukam

Tej, co gdzieś między drogami

Gubi kroki, waży słowa

Nie chce zasiąść między nami

Chcę zawołać delikatnie

By nie spłoszyć w złej godzinie

Tej, co modły z nami prawi

Byśmy mogli żyć uczciwie

Chcę wprowadzić ją tu do nas

By jak belfer nad belframi

Mogła uczyć nas od nowa

Byśmy byli poetami

12.03.2012

Pamiętam, że wiersz ten napisałam pod wpływem przeczytanego Kordiana - stąd tytuł "Słowackiemu". Po długim czasie niepisania wierszowanie Słowackiego pozwoliło mi wtedy na ponowne zatopienie się w odpowiednich myślach :)

A Wy, polecilibyście mi jakąś ładna poezję na ciepłe prawie letnie wieczory?